- narın
- sif.1. Son dərəcə xırda, toz kimi. Narın torpaq. Narın qar. – Yenə saymazyana qırmaclayaraq Abşeronu; Sovurur xəzri narın qumları hiddətlə budur. S. Rüst.. Yaşıl yarpaqlardan asta-asta damcılar damır, narın çiskin təpəl camışın saçaqlı tüklərindən üzüaşağı süzülürdü. S. R..2. məc. Zərif, incə, nazik. Narın tük. Narın söz. – . . Uzaqdan incə və narın ahənglə çalğı səsi eşidilməyə başlar. H. C.. Qalxan dumandan çöllər narın sapdan hörülmüş tora bürünmüş kimi görünürdü. Ə. Ə.. // Zərf mənasında. Narın danışmaq. Narın yerimək. – Könül sən ki, düşdün eşqin bəhrinə; Narın çalxan, narın silkin, narın üz. A. Ə.. Gəlin nə narın süzürdü! Nə dadlı səkirdi! Ç.. narın-narın zərf Xırda-xırda, kiçik-kiçik. Narın-narın addımlamaq. – Adım yazdır, gələndə mən yağış yağar . . narın-narın; Ruhu gülər torpaqların. S. V.. Şəhərin işıqları gecənin qaranlıq pərdəsini yırtır və sanki narınnarın tökülən yağışa yol açırdı. M. İ..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.